Een foute monnik

In China gebruiken ze andere handgebaren dan wij. Zo steek je je duim en pink omhoog als je ‘zes’ wil zeggen. Een tot vijf gaat wel op de voor ons gebruikelijke manier. Het gebaar voor: “Ik bel je om zes uur” is dus een soort wappergebaar met duim en pink, denken we. 

Toen we vanochtend kaartjes wilden kopen voor de tour door het klooster troffen we achter de balie een monnik aan die het heel druk had met een videootje op zijn mobiel (dat  een modieus donkerrood hoesje had, passend bij zijn gewaad). Zo druk dat we twee keer ‘hallo‘ moesten roepen voordat hij zich weg kon rukken van zijn scherm. Ik gaf met handgebaren aan dat we twee kaartjes wilden (wijsvinger en middelvinger, met de binnenkant van de hand naar hem toe) en stak hem het geld toe. Eerst liet hij een enorme boer. Heel kalm, en heel luid. Vervolgens wilde hij het  geld niet aannemen en stak zijn duim en pink omhoog, gevolgd door alle vijf vingers en wees daarna nadrukkelijk naar mij. Mensen van 65 jaar en ouder mochten gratis het klooster in, zo bleek. Ik zwaar beledigd, Martin vond het vooral grappig. 

Ik denk overigens dat hierbij meespeelt dat Tibetaanse vrouwen tot op hoge leeftijd zwart haar hebben. En pas als ze stok-, stokoud zijn grijs haar beginnen te krijgen. Martin denkt dat ik me vastklem aan een strohalm.